هیچ کلمه ای برای توصیف وضعیت توصیف نشدنی ساخته نشده
وضعیتی که ما در این لحظه تجربه می کنیم لحظه بر افتادن ستون های یک ساختار بیمار و پوسیده ست
ساختار بیمار، ساختاری با پوسته ی ضخیم و غیر قابل نفوذ برای نور و روشنی و شفافیت اما آماده برای نفوذ هر چه توهم و
دورویی و تظاهر و بیماری .
اینجاست که توهمی از واقعیت تمام ستونهای این ساختار نحیف اما ضخیم را می پوشاند. در درون این پوسته ی نحیف و ضخیم
همیشه بیماری به عنوان شفا و واقعیت پذیرفته شده است و بر مبنای همین واقعیت توهمی تصمیم می گیرند.
وقتی در درون این پوسته ی نحیف اما ضخیم تنفس می کنند همیشه خود را در برابر تهدید و حمله می بینند و برای ادامه ی
زندگی فقط باید متوسل به پارانویا شوند. بله از زندگی هیچ نمی فهمند و فقط ترس از دشمن ، ترس از واقعیت می شود
زندگی شان . آنان که در درون این پوسته زندگی نمی کنند به کدام زبان می توانند به ساکنین درون پوسته بگویند که مسئله ای
وجود ندارد از پوسته بیا بیرون و نفس بکش؟
اما این روزها
هیچ وقت غم اینقدر نزدیک نبوده به من
آوار دروغ رو اینقدر سنگین و ملموس ندیده بودم
تجربه چهل سال زندگی م رو در یک لحظه دیدم
با خودم سکوت کردم دیگه نیازی به پرسشی یا پاسخی ندارم
راه روشن است : از آینه بپرس نام نجات دهنده‌ات را
و
زندگی به هیچ نمی‌ارزد. اما ارزش هیچ چیز هم به اندازه‌ی زندگی نیست.
اندره مالرو
