فیلم فاکس ترات روایتی از جاری بودنِ مرگ است در زندگی، یا جاری بودن زندگی در مرگ.
فیلم فاکس ترات با تعلیق های استادانه روایت بی زمان از مرگ و تجربه های انسانی را به ما نشان می دهد که در عین اینکه
محرز هستند اما با نادانی نسبت به آن زندگی می کنیم.
مرگ این قطعی ترین اتفاق زندگی ، مرگ این همراه ترین ، همراه زندگی ،همیشه همراه ما نفس می کشد. مرگ در کمین ما
نیست اما انگار ما با زندگی کردن به دنبال صید مرگ هستیم.
زندگی را سرراست به سوی مرگ می رویم و شادان هستیم. از زندگی خود گذر می کنیم و در دیگری دنبال زندگی می گردیم.
فرزند یا عشقی برای خود مهیا می کنیم تا شاید از مرگ فراتر رویم.
ندیدن مرگ هنر زندگی شاید باشد. اما چشیدن مرگ است که زندگی را برای ما معنا می کند.
دیدن فیلم فاکس ترات نزدیک کردن تجربه مرگ است به ما، یا نه، معنا کردن زندگی است.
شتر مرگ می آیید و می رود و انگار ما تک به تک در برابر مرگ تنها هستیم. با دیدن مرگ دیگران تنهایی را می بینیم اما باز برای
زندگی در پی دیگران می دویم. تنهاییمان را تاب نمی آوریم و زندگی به بهانه ی ندیدن مرگ ادامه می دهیم.
به گونه ای تکرار شونده می رقصیم. زندگی اگر رقصی باشد ما آن را تکرار می کنیم. ریتمی تکراری ، در کدام حرکت مرگ را صید
می کنیم؟
اگر فیلم را تماشا کردید، اینجا از مرگ و زندگی بنوسید.
فیلم رو ندیدم. اما از یک سنی به بعد متوجه تکرار این زندگی میشیم. میدونیم که قراره چهل سال بعد هم همین طور بگذره… و اونجاست که مرگ هیجان انگیز میشه… من که دوست دارم سریع به اون لحظه برسم… مرگ ترسناک نیست فقط پر از هیجانه