فیلم لِرد ساخته ی محمد رسول اف روایت وضعیت فرد در جامعه ی ایران است. انسانی گرفتار در قاب. قاب فساد و خشم و دروغ.
فیلم همچون یک مستند روایت می شود ، موسیقی ندارد و داستان شخصیت اصلی داستان انقدر تعلیق دارد که نیازی به هیچ
چاشنی سینمایی ندارد.
شخصیت اصلی فیلم که تمام توانش را در ساختن و استوار ماندن هزینه می کند تا همان گونه باشد که هست در نهایت در
میان فشارهای این قاب اجتماع ساخته استحاله می شود.
فیلم لِرد روایتی ست از آنچه بر سر تک تک ما می آید. دیر یا زود همه ی ما می فهمیم که توان مقابله با این قاب های اجتماع را
نداریم و یا باید در این قاب بشینیم و یا حذف شویم.
ما شخصیت اصلی فیلم لِرد را در موقعیت های چالش برانگیز همیشه از درون قابی می بینیم قاب پنجره، قاب درون ماشین ،
انتخاب های محدود و اختیارهای محدود، این قاب ها حکایت تاریخی دروغ و آغشته شدن به دروغ در زندگی ایرانی هستند. برای
ارتباط باید در این قاب قرار بگیری، قابی از دروغ، خشونت، ریاکاری و مصلحت جویی.
یا باید بپذیری یا باید حذف شوی. کسی مثل صادق هدایت نپذیرفت و خودکشی کرد. پایان فیلم لِرد آغاز چرخه ی از فساد است که
با خشونت و حیله از سوی شخصیت اصلی فیلم شروع می شود. کسی که که احرین قدح ها را سرکشید و در سیستم آغشته ی
خون و دروغ شد.
محمد رسول اف بدون هیچ شعاری فیلم را روایت می کند چالش های خود بودن را در چنین جامعه ای به تصویر می کشد و
هزینه های فرد بودن را در برابر سیستم نشان می دهد.
بدون دیدن البته هیچ نشانی از آگاهی نخواهد بود. آگاهی ارمغان پرسیدن است و پرسش کردن توشه برداشتن از دیدن واقعیت
است. دیدن واقعیت بدون هیچ گونه توهمی.
شناخت توهمی نداشتن از خود و واقعیت گام اول اخلاقی زیستن در چنین جامعه ای است. ایستادن بر اصول – هر آنچه که باور
داری- و تلاش نکردن برای هر گونه توجیه هر چند روشن و سر راست است اما جانفرسا ست.
اگر تلاش کنیم وسیله را از حقیقت تفکیک کنیم دیگر حقیقتی در دستان ما نخواهد بود. به خیال خود برای رساندن آب زلال به
مقصد، تکه از مسیر رسیدن را ، از مسیری انتخاب کنم که آب را کدر می کند، در مقصدآب داریم اما دیگر زلال نیست.
اگر دروغی بگویم که به زعم خود به حقیقتی برسم دیگر حقیقتی در کار نیست.
اگر اختیار داریم که برای به ثمر رساندن ارزش هایمان انتخابی ناساز با ارزش هایمان بکنیم، پس اختیار داریم که گزینشی مطابق
با خود کنیم.
“همه چیز را می توان از انسان گرفت مگر یک چیز را. آخرین آزادی بشر را در گزینش رفتار خود در هر شرایطی و گزینش راه خود.” ویکتور فرانکل
