وقتی تصمیم گرفتم موهای سرم را بتراشم تصورم این بود که تصمیمی است که در همین لحظه می گیرم و تمام.مثل پریدن در
استخر، مثل گذشتن از ترس یا هر آنچه که کتاب‌های انگیزشی می گویند، خارج شدن از محدوده امن ذهنی.
با این دید تصمیم گرفتم و اجرا کردم. البته آرایشگاهی که همیشه می رفتم درخواستم را انجام نداد. اصرار کردم، گفت؛ من نمی
تراشم. او می ترسید از عکس العمل من یا بی معنا می دانست درخواستم را. در هر صورت زیر بار نرفتنش برایم جالب بود.
از برادرم خواستم، البته این بار اول خودم، قسمتی را با دست خودم زدم بعد او کل موها را تراشید.
با سر تراشیده، انگار وارد دنیای جدیدی می شدم. اول بار با نگاه عمیق مادرم بود که عشق بدون شرط را لمس کردم، هیچ کنش
یا واکنشی نشان نداد، برای او همان سعید بودم.
در. روزهای بعد، در نگاه‌های دیگران، یک علامت سوال بزرگ می دیدم،. برخی به نگاه قناعت می کردند و برخی بازخورد می
دادند. یکی می گفت؛ من پانزده سال است می خواهم سرم را بتراشم، دیگری می گفت؛ شجاعتت را تحسین می کنم.
برایم تجربه ای بود نو، انگار از خط قرمزی هر چند کم رنگ عبور کرده بودم، انگار بدون نقاب شده بودم با خودم. این تجربه، هر
چه جلوتر می رفتم بیشتر با من یکی می شد. تجربه جداشدن از چیزی که فکر می کردم همیشه باید با من باشد. تجربه جداشدن
از خودم و نگاه کردن به خودم. تجربه اینکه خودم برای خودم و از خودم آینه ای بسازم و بایستم و تماشا کنم خودم را. تجربه ای
که باعث شد حتی برای یک لحظه برگردم و ببینم خودم را، و خودم را دوست داشته باشم و حس کنم که چه موجود دوست
داشتنی هستم.
همه این خودآگاهی ارمغان یک تجربه بود، تجربه جداشدن از ترس از خود، تجربه رها شدن ا ز قید و بندنظر دیگران، نه با حرف، با
عمل.
تراشیدن موی سر، مثل رهایی از همهمه است در این عصر حواس پرتی، تجربه ی تمرکز است در این دنیای پرمشغله. اگر با
موهای سرم می توانم این تجربه را داشته باشم، با موبایلم هم می توانم، با شبکه های مجازی هم می توانم. می توانم از همه
این ها جدا شوم و جدا باشم.
تراشیدن سرم تجربه ای بود که آغاز یک سفر را برایم رقم زد، سفر به دنیای درون.
بسیار عالی و دلنشین.فقط اون عکس قاب خالی رو نمی فهمم تفسیرش چیه
یه قاب خالی بی تفسیر، گونه ای ناکامی د رانتخاب عکس.