تا به حال خودتان، خودتان را ارزیابی کرده اید؟ چه پاسخی به این خود ارزیابی داده اید؟
هر چه کمتر بدانید فکر می کنید بیشتر می دانید.
این جمله نتیجه تحقیقات دانینگ و کروگر دو روانشناس آمریکایی دانشگاه کرنل امریکا است.
بیشتر خودارزیابی هایی انسان ها نتیجه این پیش فرض در مورد مهارت های خود است . احتمالا افرادی را مشاهده کرده اید که
در نهایت اعتماد به نفس مدعی مهارتی هستند که ندارند و ما از بیرون متوجه این موضوع هستیم.
در مقابل افرادی را دیده ایم که برای ما محرز است مهارت بالایی دارند اما خودشان فکر می کنند مهارت بالایی ندارند و
خودارزیابی پایینی از خود دارند. افراد حرفه ای شایستگی های خود را دست کم می گیرند و تصور می کنند که کاری که برای آنان
آسان و راحت است برای دیگران هم آسان است.
این سوگیری شناختی به اثر دانینگ کروگر مشهور است.
دیوید دانینگ و جاستین کروگر از دانشگاه کرنل اینگونه نتیجه میگیرند: ” تخمین نادرست فرد بی لیاقت، از
اشتباه در ارزیابی خود ناشی میشود؛ درحالیکه تخمین نادرست افراد بسیار بالیاقت، از اشتباه در ارزیابی
دیگران نشات می گیرد.”
می توانیم از سقراط یاد کنیم او همیشه می گفت نمی دانم اما هیچ گاه هم در دام ارزیابی اشتباه دیگران قرار نگرفت و البته
هم زمان از خود نیز ارزیابی اشتباه نکرد.
سقراط نمونه موفقی از انسانی است که از اثر دانینگ کروگر به دور بود.
سقراط کسی که همیشه پرسش را با پرسش پاسخ می گفت. و هیچ وقت مدعی یافتن پاسخ نبود.
انیشتن نیز اینگونه بود او همیشه می گفت هر چقدر بیشتر مطالعه می کنم بیشتر متوجه می شوم که چیزی نمی دانم.
نقطه رهایی از سوگیری شناختی دانینگ کروگر ، ارزیابی دیگران در مورد خودمان را بر اساس واقیعیت بسنجنیم.
از مهم ترین راههای رسیدن به واقعیت پرسیدن است.
آیا من به اندازه کافی در این موضوع اطلاعات دارم ؟
آیا همه جوانب موضوع را بررسی کرده ام؟
منابع خود را راست آزمایی کرده ام؟
نظر مخالفان موضوع را بررسی کرده ام؟
و پرسش هایی دیگر و پاسخ هایی مبسوط داشتن برای این پرسش ها.
کل این فرایند با نوشتن جنبه واقعی می یابد.
نوشتن ، خواندن و فکر کردن ، راههای رهایی هم از ارزیابی اشتباه خودمان در مورد خودمان و رهایی از تخمین ارزیابی غلط
دیگران در مورد خودمان است.
تعادل بین ارزیابی خودمان از خودمان و سنجیدن ارزیابی دیگران از خود افقی از خود شناختن است.
